تلسکوپ هابل و هرآنچه درباره آن باید بدانید
از آغاز پیدایش انسان تا 400 سال پیش، همه چیزهایی که ما در مورد جهان میدانستیم، از طریق مشاهدات با چشم غیر مسلح به دست آمده بود. سپس گالیله تلسکوپ خود را در سال 1610 به سمت آسمان چرخاند تا جهان دیگری روبروی انسان باز شود. درباره زحل ما یاد گرفتیم، حلقه ای در اطراف آن است. مشتری دارای قمر بود.کمربند ابری یا آن توده غبارآلود در مرکز آسمان به نام “کهکشان راه شیری” یک ابر نبود، بلکه مجموعه ای از ستارگان بی شماری بود که از دید ما دور بود. در طی چند سال، تصور ما از جهان طبیعی برای همیشه تغییر کرد. یک انقلاب علمی و اجتماعی به سرعت آغاز شد.
بیشتر در مورد دکتر هابل بدانید
تلسکوپ فضایی هابل به افتخار ستاره شناس ادوین هابل نامگذاری شده است. در قرن ها پس از آن، تلسکوپ ها بسیار پیشرفته تر و البته پیچیده تر شدند و قدرت و اندازه آن ها نیز افزایش یافت و رشد کرد. آنها در جایی به دور از چراغ های شهر قرار داشتند و تا آنجا که ممکن بود بالای اتمسفر مستقر شدند. ادوین هابل، که نامش روی تلسکوپ هابل نامگذاری شده است، از بزرگترین تلسکوپ روز خود در سال 1920 در رصدخانه ویلسون در نزدیکی پاسادنای کالیفرنیا رونمایی کرد. راهی برای کشف کهکشان های فراتر از خودمان، دستاورد این تلسکوپ بود.
تلسکوپ هابل ، اولین تلسکوپ بزرگ نوری است که در فضا قرار گرفته است. هابل در بالای اعوجاج جو، بسیار دورتر از ابرهای باران زا و همه آلودگی نور، یک دید بدون مانع به جهان ما دارد. دانشمندان از Hubble برای مشاهده دورترین ستارگان و کهکشان ها و همچنین سیارات در منظومه شمسی استفاده کرده اند. برجسته ترین پیشرفت در ستاره شناسی راه اندازی هابل در آوریل 1990 بود. اتفاقی که بعد از تلسکوپ گالیله بسیار چشمگیر بود. با تشکر از پنج ماموریت سرویس دهی و بیش از 25 سال عملیات، و تغییر دید ما از جهان و مکان ما در آن. چیزهایی که هرگز همگی مشابه هم نیستند.
تلسکوپ هابل در یک مدار ۵۶۹ کیلومتری زمین با سرعت ۸ کیلومتر بر ثانیه در حال گردش به دور سیاره ما است. هابل یک تلسکوپ از نوع بازتابنده ی کاسگرین است. تلسکوپ‌های نوع کاسگرین دومین تجربه موفق در ساخت تلسکوپ‌های بازتابی بود و توسط م . کاسگرین فرانسوی در سال 1672 ابداع شد . آیینه مقعر اصلی٬ نور را از آسمان گرفته و به سمت آیینه ثانویه که دارای سطحی محدب و درون فاصله کانونی آینه اصلی است بازتاب می کند . سپس این نور از روی آیینه ثانویه بازتابیده شده به عدسی چشمی می رسد . نور با بازتاب از آینه اولیه یا اصلی تلسکوپ، به آینه دوم منتقل می شود. آینۀ دوم نیز این نور بازتاب شده را دوباره به سمت آینۀ اصلی منعکس میکند. نوری که دوباره توسط آینه دوم برگشت داده شده از داخل حفره ای که در مرکز آینۀ اول وجود دارد گذشته و به حس‌گرهای تشخیص آن می رسد!
میزان قدرت یک تلسکوپ به قدرت بزرگ نمایی آن بستگی ندارد بلکه قدرت یک تلسکوپ به میزان نوری که می تواند دریافت کند مربوط می شود! هر چه قدر آینۀ تلسکوپ بزرگ تر باشد، میزان نور بیشتری را جذب می کند. قطر تلسکوپ هابل ۲٫۵ متر است که در مقایسه با تلسکوپ های روی زمین با قطری تا حدود ۱۰ متر خیلی کوچک به نظر می رسد. با این حال تلسکوپ هابل از تلسکوپ های زمینی قدرتمندتر است. زیرا نبود جو زمین در فضا باعث واضح تر شدن تصاویر ثبت شده می گردد.
پروژه تلسکوپ فضایی بعدی به نام تلسکوپ فضایی جیمز وب به اختصار JWST با اندازه‌ای بزرگتر و قدرتی بالاتر و البته هدفهایی متفاوت در دست طراحی است. ابعاد این تلسکوپ بزرگتر از هابل است و دارای آینه‌ای عظیم خواهد بود که بر قدرت رصدگری آن می‌افزاید و به علاوه نسبت به هابل دورتر از زمین مستقر خواهد شد. بودجه ۸٫۸ میلیارد دلاری تلسکوپ JWST آن را به یکی از بزرگترین و پر هزینه‌ترین پروژه‌های تاریخ ناسا مبدل ساخته‌است. تلسکوپ فضایی جیمز وب ۱۰۰ بار از هابل تیزبین‌تر است و می‌تواند پرده از رازهای ناگشوده کهکشان‌های اولیه، پیدایش ستارگان، اتمسفر سیاره‌های فراخورشیدی و شاید وجود زندگی در دیگر نقاط عالم بردارد.
